Bende Kaldın...
Bende Kaldın...
Bütün susamışlığımla içtiğim
bir bardak suyun tadından tut da
bütün acıkmışlığımla yediğim
bir lokma ekmeğin tadına kadar
her şeyin, her bir şeyin tadı bitti.
Yeni gelen güne, sabaha uyanma hevesim,
aldığım nefese sevincim bitti.
Canımdan can alan zehir zemberek
acılarıma kinim bitti de...
Ama sen... ama sen...
Bütün gayretimle yüreğimden
çıkarıp atmak istediğim sen
verem gibisin kanser gibi yayılıyorsun,
çoğaldıkça çoğalıyorsun hiç bitmiyorsun.
Sen bende kaldın hiç gitmiyorsun.
Sen hariç bütün aleme
seni sevdiğimi duyurdum,
gündüzün ortasında
karanlığı yaşamaya doydum.
Onca gülen yüzün arasında
ağlamaya doydum da,
ama sen... ama sen...
milyon damla gözyaşımı
içmeye doymuyorsun.
Azrail bile bir kez can alıyor
sen beni her gün milyon kere
öldürmeye doymuyorsun.
Bütün bunları ben mi yapıyorum,
çok uzaklardayım deme sakın
sen bende kaldın hiç gitmedin ki.